توسعه ی درون زای شهری با تاکید بر تغییرات تراکم و کاربری ارضی(1388 - 1375) (نمونه موردی: بافت فرسوده شهر زنجان)

فروپاشی بنیان های زندگی شهری هنگامی رخ می دهد که کالبد شهر از عملکرد مطلوب خود فاصله بگیرد و از پاسخ گویی به نیازهای آتی و آنی ساکنان خود بازایستد. این امر عملاً در بافت های قدیمی شهرهای کشور ما تحقق یافته و منجر به فروپاشی سازمان های شهری گشته است. امروزه بافت فرسوده به عنوان یکی از مسائل و مشکلات شهری محسوب می شود که نیازمند به اجرا دز آمدن روش ها و سیاست هایی خاص، برای زنده کردن حیات شهری خود دارد .سیاست توسعه درون زای بخش مهمی از این روش ها را به خود اختصاص داده است . در این رساله بر آن شدیم تا بخشی از بافت فرسوده شهر زنجان را به عنوان نمونه ای از بافت های فرسوده شهری ایران، طی یک دوره 13 ساله (1388-1375) مورد بررسی قرار دهیم .با توجه به نتایجی که طی این پژوهش بدان دست یافتیم، سیاست توسعه ی درون زای در بخش مورد مطالعه از شروع دوره ی مورد بررسی ، رشد تدریجی و آرام خود را آغاز نموده است. در طی سال های اخیر رشد سریع این روند چهره ی بافت فرسوده ی شهر را دگرگون ساخته است. اجرای دو طرح بزرگ سبزه میدان و محور داود قلی- دلجویی نشان از این دگرگونی دارند . افزایش تعداد پروانه های صادره و افزایش تعداد واحدهای ساختمانی و ارتفاع طبقات از دیگر عواملی هستند که بر اجرایی شدن این سیاست در سطح بافت فرسوده ی شهر زنجان صحه گذاشته اند . از نکات کلیدی این سیاست تاکید بر استفاده از زمین های ناکارآمد شهری است . این سیاست در مقابل استفاده از زمین های اطراف شهر و تبدیل آن ها به کاربری های شهری می باشد